تنها ترین

غم...

غم دوری از نگاهت ، می دونی غم کمی نیست

جز تو وعطر نفسهات ، تو ترانه هام کسی نیست

پائیزم اومد غریبه ، می بینی چه پر غروره

اما با خش خش برگاش ، میگه هنگام عبوره

آه چه مرگ پر غروری ، مرگ سبزی و ترانه

مثل یه عاشق تنها ، می میره چه بی بهانه

گاهی با هق هق ابرا میگه که دلش گرفته

آسمون مه گرفته ، رازغمهاشو که گفته

زردی و مرگ درختا ، قصه ی من و غریبه س

این غزلها و غم دل ، حاصل اشک دو دیده س

A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A-L-A

اموخته هایم از زندگی

زندگی به من آموخت : در همه حال شکر گزار و سپاسگزار باش ,که با فروتنی کردن ارزشت بیشتر می شود .

زندگی به من آموخت ; محکم و قوی باشم , تا در برابر ناملایمات نشکنم .

زندگی به من آموخت : عینک خوش بینی به چشمام بزنم ; تا دنیا برام شیرین و قابل تحمل بشود .

زندگی به من آموخت : کم توقع باش ; تا بتوانم به هر چی تو زندگیم دارم قانع و شکرگزار باشم .

زندگی به من آموخت ; خیر خواه باش ;تا خدا هم برات خیر و خوشی بخواهد.

زندگی به من آموخت ;سنجیده و منطقی سخن بگو ; زیرا که دل بدست آوردن هنر است.

زندگی به من آموخت ; صبور و بردبار باش; خداوند با صابرین است .

زندگی به من آموخت ;اگر می خواهی فرد موفقی باشی ;سعی کن همیشه بهترین باشی.

زندگی به من آموخت ; به چیزی که جان ندارد ;دل نبند ; تا بتونم همیشه به فکر خوابگاه ابدی ام باشم .

LOVE**LOVE**LOVE**LOVE**LOVE

مهتاب پوش

دلم را ربود نگاه افــــــــــــتاب ـ فــــــــــروش تو
شد تماشاگه ــ چشمم. زلف ـ سر ــ  دوش ــ تو
حـــذر می کرد شـــکسته قلــــــبم . ز ناز رویان
چه کرده ای گشتـــه ام پـــاک مــــدهوش ــ تـو
امدم بهوای ــ چـــیدن ـ بــــوسه از لعل ــ لبت
میدهی؟ تا بنوشم  زان چشمه ــ نوش ــ تو
هر شب چــو مجنون ره بخواب ــ  تو زنــــم

مست و مفتون تا سحر . از لیلی دوش ــ تو

نــر گـس ــ مستت بـت پـــــرستم کرد  و وای

دارم در  سر ــ دیوانه . خــــــیال ــ اغوش ــ تــو
چراغ ــ  شب ــ خاموشم ز مـــاه ــ تو رو شـــن
تــو به نــاز می تابــی و من  مهـتاب پوش ـ  تو
به صد عیب ــ بی دلیل اتش بـر جگرــ  مـا زدند
گرفتی نادیده عیبم .فدای ـ نظر عیب پوش ــ تو
بــــــــــی تــو جوانی ــ شیدا در خــزان سر شد
 بگذار پـــوشـــم بــه تــن .  بهــار ــ گلپوش ــ تو

.........................................................................

منو کویرو .....

داشتم می رفتم به راهی که پایانی نداشت تنهایی بود و سکوت

و کویر تنهاییه من چقدر غم انگیز

به سختی بدن خسته ام را به روی زمین می کشیدم

صدایی از پشت شنیدم

کسی صدایم می کرد که بود و از من چه می خواست و در این کویر چه می کرد

آرام به سویش برگشتم...پیرزنی بود با قامتی خمیده و کوله باری بر پشت

نگا هش کردم و گفتم مرا صدا زدی

گفت:آری .گفتم:چه می خواهی

گفت من از تو هیچ. ولی چیزی برای تو دارم

دست در خورجینش کردو چیزی در آورد و گفت:بگیر

خسته گفتم:چیست

دستش را باز کرد قفلی در دستش بود نگاه پرسشگر مرا دید و گفت:همیشه ازچیزهایی

که برایمان مهم هستند مواظبت می کنیم

جواب دادم:من چیزی ندارم

با دستش به قلبم اشاره کرد

گفتم می گویند قلبم از سنگ است پس نیازی به قفل ندارد

لبخند تلخی زد و گفت قلب تو از سنگ نیست.. قلب سنگی که نمی شکند

راست می گفت او از کجا می دانست

دستش را جلو آورد و در قلبم را بست و قفل را به دلم زد

و آرام گفت حالا می توانی راحت باشی . گفتم:کلیدش؟

گفت: من کلیدی ندارم

لبخند از لبانم محو شد پس من چه کنم؟

کلیدش را نه به تو بلکه به انکه می دهم که روزی در پی آنست

خسته گفتم:تو او را از کجا پیدا میکنی ؟؟؟؟؟؟

پیرزن گفت همان طور که تو را پیدا کردم...........کسی که تو را بخواهد من را می بیند

دستم را سمت قلبم بردم...جراحتش ترمیم شده بود

خوشحال شدم سرم را بلند کردم تا از پیرزن تشکر کنم

ولی نبود!!!!!

همان طور که آمده بود رفته بود............................................

آه از این نامردیت ای روزگار

هر چه داری بر سر من در نیار

خستم.....خسته تر از اون که بتونم بگم

خدایا تنهام نذار.......